Jestem pewna, że nie jestem odosobniona w tęsknocie do....słońca, ciepłych promyczków, delikatnie muskających nasze nosy. Tego światełka, które przepełnia ciała, serca i duszę. Brakuje mi słońca, światła, brakuje ciepła, które ze sobą niesie. Mam dość, szarych, pochmurnych dni, smutnych, zamyślonych ludzi spotykanych każdego dnia na ulicy. Jak długo jeszcze??? :( Razem ze słońcem przyjdzie optymizm, siła i wiara w lepsze jutro. Pewność, że kolejny dzień będzie lepszy, taki... uśmiechnięty.
Życzę Wszystkim promyków słońca....i wielu uśmiechów na twarzy, od tak... obudźmy się rano z uśmiechem, obdarujmy nim bliską nam osobę, przypadkowo napotkanego przechodnia... może też się do nas uśmiechnie? Czyż nie będzie nam milej? NA PEWNO!
A u mnie na parapecie-wiosennie. Pokój przepełniony kolorami... prawie tęczy:) No może kilku brakuje:))
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz